•"Ağaç köküyle, insan geçmişiyle yaşar."

Doğanın edebiyata ilham olan yanından besleniyorum, derim hep. Gerçekten de öyle, edebiyat yaşamın çatısı ise zemini de doğadır. Ve ikisi birleşince büyüleyici ve sınırsız bir yaratıcılık hasıl olur.

İnsan, modern yaşamın kargaşasında, yoğunluğunda, dinlenmek biraz da geçmişe dokunmak için arayış içindedir. Ne yaparsak yapalım bizi geçmişe çeken bir şey vardır. Tarif edilemez bir bağlılık. Bu yüzden böylesi bir yer görünce içimiz içimize çekilir. Her şey susar, anılar konuşur. Derin bir hüzün ve özlem eşlik eder bize!...

Ülkemizin gündemi meşgul eden onca şey varken bir soluk vermek isteyenler buyurunuz buraya. Biraz gezelim görelim...

O zaman Yozgat'a gidiyoruz.

Yozgat'ın Ağıllı köyünde dağların tepesinde bir Müze Evi. Haceş Müze Evi.Buram buram geçmiş, anılar, yaşanmışlık kokan tarihi bir yer. Evet tarihi bir yer. Hepimizden özellikle Anadolu insanının köklerini fısıldayan bir Müze Evi.

Haceş ismi Çerkezce'de 'Oda, Konuk Evi' anlamına geliyor. Çerkez kültürüyle bağı var. Yani öylesine konulmuş bir isim değil.

1864'te Kafkasya'dan Osmanlı'ya göç eden Çerkezler, topraklarımızın birçok yerine yerleşti ve Yozgat'a da yerleşmişlerdir. Ve Çerkez kökenli bir aile tarafından kurulmuştur.

Yozgat ilinin Ağıllı Köyü'nün zirvesine yakın, çeşit çeşit ağaçların arasında büyülü bir ev ve öylesine davetkâr ki, biz de bu davete icabet ettik. İyi ki de ettik.

•"İnsanlar sınanmaktadırlar ve yeryüzü bunun gerçekleştiği alandır. Tanrı'ya lâyık olduğumuzu göstermek ve cennette sonsuz mutluluğa kavuşmak için kullanımımıza sunulmuştur."
David Hinton

Ayda 2.000 ziyaretçinin kapısını çalıp, nostaljik şölene teslim olduğu Haceş Müze Evi'nde herkes kendi köklerinden bir iz buluyor.

Haceş Müze Evi, Erdal Ertuğrul tarafından işletilmektedir ve kendisi emekli polis memurudur. Kâr amacı güden bir yer değildir bunu belirtmek istiyorum.

İnsan yaş aldıkça geçmişini özler. Kaybettiği aile büyüklerini ve onlarla geçirdiği zamanları, anıları. O zamanlar belki gençliğin etkisiyle burun kıvırdığı her şeyin varlığını duyumsar. Mesela bir garamofon o zamanlar belki son derece ilkel gelirken, şimdiki zamanda üstüne para verip evimizin en güzel köşesine koymaya çabalarız.

Haceş Müze Evi'nde sergilenen 1.500-2000 eşya var.

Bazı şeylerin güzelliği yaşanmışlığından gelir. Anılar satın alınamayacak en kıymetli hazinelerimizdir. Ben de nostalji tutkunu bir kadın olarak, Haceş Müze Evi'nin yazılmaya lâyık olduğunu düşünüyorum.

•Çınar yaprağını, insan atasını unutamaz.

Dağın başında, ormanlık bir alan ve çeşit çeşit ağaçlar... ve ciddiye alınacak bir sessizlik. Her ağaç her yaprak, her taş, toprak fırtınalara gebe ama duyana.

Gramofonlar, kasetçalarlar, güğüm, divan, yayıklar, kitaplar...

Anadolu'nun geleneksel yaşamına özlem duyanlar, nostalji olmazsa olmazım diyenler, çocuklarını kendi zamanın yolculuğuna çıkarmak isteyenler... gittiğinizde iyi ki diyeceğiniz bu "Ev"i mutlaka gidip görmenizi öneriyorum. Hatta oturup iki bardak çay içip, Erdal Ertuğrul beyefendi ve kıymetli eşi ile hoş sohbetler edebilirsiniz.

Ülkemiz bizlere sunulmuş sonsuz bir hazineye sahip; köklerimizin izinde yine kendimizi bulmak döngünün bir parçası sonuçta.

Böylesine köklü bir güzelliği görmeme vesile olan Bozkır Dağcılık Doğa Sporları Spor Kulübü'ne teşekkür ediyorum. Keşfedilmemiş onca güzelliğe aynı yollarda yürümek dileğiyle!

Keyifli okumalar diliyorum.