Vicdansız yürekler, geleceğin katillerini yetiştirir
Her gün bir çocuk sessizce acı çekiyor. Her gün bir minik yürek, korku, yalnızlık ve çaresizlik içinde çırpınıyor. Bu acılar, çoğu zaman gözlerimizin önünde gerçekleşiyor ama fark edilmediği için görünmez hale geliyor.
Bir öğretmen, öfkesini öğrencisinin minik kalbine kusuyor; bir evde anne veya baba, sevgiyi göstermesi gerekirken öfkesini veya sabırsızlığını çocuğun üzerinde deniyor.
Karanlık bir odada yalnız bırakılan çocuk, korkunun ve çaresizliğin içinde kayboluyor. Evlerde yaşananlar ise daha dehşet verici: çocuklar gördüklerini, yaşadıklarını anlatamıyor. Çünkü güveneceği tek liman olan annesi veya babası, çoğu zaman hem acının kaynağı hem de çözüm olacak kişi olamıyor. O küçük yürek, gördüğü şiddeti normalleştiriyor ve kabulleniyor. Ama bu kabullenme, büyüdüğünde öfkeye, merhametsizliğe ve kırılmış bir dünyaya dönüşüyor. Sevgi görmeden büyüyen çocuklar, sevgiyle büyüyen çocuklara zarar verebilecek bireylere dönüşüyor. Yani, bugün kırılan bir kalp, yarın başka bir çocuğun acısına sebep olabiliyor.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.