Din Hizmetleri Ataşelikleri, Başkonsolosluklara bağlı birimler içerisinde Batı Avrupa’da yaşayan millet varlığımızla doğrudan temas kurabilen ve milli-manevi duyguların diri tutulmasına katkı sağlayan devlet kurumlarının şüphesiz başındadır. Strazburg Din Hizmetleri Ataşeliği de bu sorumluluğun bilinciyle, Strazburg hinterlandında yaşayan yüzaltmışbin (160.000) soydaşımıza, 70 dernek aracılığıyla dini ve kültürel sahada nitelikli hizmet sunma gayesi gütmektedir.

Din Hizmetleri Ataşemiz ve DİTİB Strasbourg Başkanımız Sn. Yunus YÜKSEL Hocam, rahmet ve mağfiret iklimi Ramazan ayının feyiz bereketinden azami derecede istifade edilmesi adına bizleri, her gün farklı derneklere/camilere vaaz ve irşat için görevlendirdi. Üç haftalık süre zarfında, yaklaşık üç bin kilometre yaparak 20 farklı derneğe ve o dernek civarında yaşayan soydaşlarımızla beraber iftar sofralarına oturduk, vaaz kürsülerinde dinimizi anlatma şerefine nail olduk. Gittiğimiz her bir dernekte, o civarda yaşayan millet varlığımızın; cami etrafında genciyle, yaşlısıyla ve de hanımlarıyla sıkı sıkıya kenetlenmelerine tanıklık ettik. Yine bu bağlamda, 02.04.2024 Salı günü, Strazburg’a altmış dokuz kilometre uzaklıktaki Sainte-Marie-Aux-Mines’deki (Amicale Franco-Turque) Türk-Fransız İşçileri Derneği’mize gittik.

Neredeyse gittiğimiz her toplulukta sevgi seliyle karşılaştık. Ancak bu Dernekteki gördüğümüz manzara, diğerlerine nispetle çok daha farklıydı ve kayda değerdi. Nitekim Sn. Ataşemizin izniyle bu yazıyı kaleme almayı ve oluşturulan farkındalığı sizlerle paylaşmayı boynumuzun borcu bildik.

Sainte-Marie-Aux-Mines Din Görevlisi Alper ÇİFÇİ Hocamız; Fransa’ya resmi kanallarla iltica başvurusunda bulunup cevap bekleyen 20 civarındaki Sierra Lone, Afganistan, Pakistan, Özbekistan gibi farklı milletlere mensup Müslüman mültecilere iftar vermesi, son derece takdire şayandı. Hocamız, ilan panosuna, camide mülteci kardeşlerimize iftar verileceğine dair duyuruyu astığında, listenin hemen dolduğunu sevinçle anlatıyordu.

Esasında düz mantıkla bakıldığında, “canım ne var bunda! Abartmaya gerek yok, alt tarafı basit bir iftar yemeği değil mi?” şeklinde geçiştirilebilir. Oysa mesele bu değil. Mesele, tıpkı ecdadımızın; düşkün, çaresiz, kimsesiz ve zayıf kimselere hoşgörü ve merhametle kucak açtığı gibi, bir şekilde vatanlarından kop(arıl)ma mecburiyetinde kalan garibanlara karşı din kardeşliğimizi ispat ve pekiştirmeye yönelik somut ve alicenap bir sorumluluk üstlenmektir.

İftar sofrasındaki o atmosferi gören ve yaşayan bir Müslüman, Peygamber Efendimizin, nübüvvetinin ilk yıllarına, zihin yolculuğuna gidiyor. Zira o zorlu dönemde, Hz. Muhammed’in (s.a.s.) yanında zayıf, güçsüz, kimsesiz ve alt statüde kalan bir avuç topluluk vardı. İşte bu bir avuç topluluk, dinin yayılmasındaki öncü simalardı.

Allah rızasından başka hiçbir gaye güdülmeden sofraya davet edilen mülteci kardeşlerimiz, bundan otuz sene sonra yaşadıkları yerde köşe başlarını tuttuğunda, ihlas ve samimiyet dolu şu günleri unutmayacak, onlar da iyiliği yeryüzünde hâkim kılmaya çalışacaklardır.

Dikkatimizi çeken ve takdire şayan bir husus daha vardı ki, Teravih namazını iki farklı gencimizin kıldırmaları ve başka birinin de müezzinlik vazifesini üstlenmesiydi. Genç yavrularımızın dernek/cami etrafında toplanıp yekvücut olmaları, medeni cesaretlerini kazanmaları, geleceğe yönelik hazırlanmaları ve yetişmeleri açısından eşik niteliğindedir.

Teravih sonrası cemaatle birlikte lokaldeki çay faslında tanışıp dertleşme imkânı bulduk. Adıyaman, Sivas, Denizli, Kayseri, Yozgat gibi memleketimizin farklı bölgelerinden gelip tek yürek olmuşlar. Anlaşılan o ki, namaz, oruç, zekât gibi Müslümanlar arasında sosyalleşmeyi ve kaynaşmayı hedefleyen ibadetler; arzulanan din kardeşliğini mücessem hale getirmiştir. Daha açık ifadeyle, kardeşliği perçinleyen unsurlar yerli yerine getirilmiş, maksat hâsıl olmuş. Netice itibariyle, sözde değil de özde din kardeşliği ete kemiğe bürünmüştür. Şu günlerde, en çok ihtiyaç duyduğumuz da bu değil mi?

Toparlayacak olursak, namaz, oruç, (genel anlamda) infak, hac, kurban, bayram, kandil geceleri, cenaze ve düğün merasimleri gibi kaynaşmayı ve sosyalleşmeyi beraberinde getiren unsurları fırsata çevirmenin yollarını aramalıyız. Bir hafta içerisinde coşkuyla idrak edeceğimiz kandil ve bayramımıza da bu kabilden değerlendirmeliyiz.

Kadir gecesi ve Ramazan bayramının tüm İslâm âlemine hayırlar getirmesini, öfke, kırgınlık ve dargınlıkla yıpranan kardeşlik bağlarımızın yeniden pekişmesini Yüce Allah’tan niyaz ederim.