Savaşın Ortasında Çocuk Olmak

Tarihe, Kara bir leke gibi geçen savaşın acımasızlığını taşıyan Filistinli çocukların yüreğinde kanıyor yüreğim. Değerleri alt üst olmuş bir toplumda, Annesini, babasını, çocukluğunu, dahası umutlarını yitirmiş, Kuşların gökyüzünü terk ettiği yerin çocukları onlar. Savaşın büyüttüğü, Yok ettiği, Ya da... Uçurtmalar uçururken yaşıtları özgürce, Onlar, Ellerinden alınan en temel insani haklarının bilincinde bile olmadan korkuyla yüzleşiyor. Savaşın tam ortasında... Örselenmiş çocuk yüreği ile erken tanıştığı acıların güçsüz bırakmışlığı yansımış masum yüzüne, minicik bedeninden... Mahrum bırakılarak anne kucağından... Ah!.. Çocuk!.. Üzüntüm, Acını dindirememekten... Silememekten gözyaşlarını... Utancımla, İnsanlık adına sizlerden özür diliyorum!.. *** Bana ulaşan bir şiir : SAVAŞ Tamamlıyor duygularımı... Savaş oldukça Güneş doğmaz. Bu ömür uzun sürmez. Su akmaz, çiçek açmaz. Çiçek kokmaz. Çok sevdiğim gül ve leylak gibi. Hiçbir renk olmaz. Sadece kan rengi olur. O da kırmızıdır. Bulut da süzülmez, O masmavi gökyüzünde. Bir yanda yıkık dökük evler, Bir yanda yanan evler. Bir yanda patlayan bomba. Bir de zaferi kazananlar... Mutluluğu, sevgiyi, dostluğu Kardeşliği, bütün değerlerini kaybetmiş insanlar. Ağlayan, sızlayan insanlar. Savaşan insanlar, Sadece kendi hayatını değil, Çocuklarının, ailesinin,akrabalarının Hatta tanıdıklarının Bu hayattaki bütün insanların Hayatını ve mutluluğunu ÇALMIŞ OLUYOR...