Kadınım ben (Seya'nın Köşesi - Fatma Yılmaz Ülger)

Kadınım ben; zayıf, çelimsiz bedenimde, yüzlerce acıyı taşıyan…

İçim avaz avaz bağırırken, sessizce kabullenirim bazen...

Parlak gözlerimden yağmurlar akıtırım…

Kaç yaşında olursam olayım, biraz çocuğum aslında...

Biraz genç, biraz yaşlı...

Kadınım ben; aslında aptal değilim...

Bazen susarım, bazen görmezden gelirim...

Sevmem siyah beyaz olmayı...

Ya siyahımdır, ya beyaz...

Beni duymak isteyene yağmur olur yağarım,

Dinlemek istemeyene sükut hırkasını giyer susarım...

O kadar çok giderler ki benden, kalmak nedir unuturum bazen...

Kadınım ben; birçok kimlik barındırırım yüreğimde...

Anneyim, bacıyım, ablayım, kardeşim...

Bazen dost, arkadaş, bazen sevgiliyim, cananım...

Kadınım ben; Sadece bedenime göz dikilmesinden hoşlanmayan...

Ruhuma dokunabilenleri sevmem bundandır...

Kadınlığım bir yana, anne olduğum için,

Cennet serilir ayaklarıma...

Yüreğimin çığlık çığlığa sevgiyi haykırması ve

Sevgiden başka dil bilmemem bundandır...

Kadınım ben; ellerim hamur kokar...

Evde yemek kokusuyum, tabak sesiyim, koridorun neşesiyim...

Yatağın sol yanı, kaburganın sol altı, evlatların annesiyim...

Keyifle içilen kahvenin tadıyım...

Mutfaktaki türkünün sesi, masanın sağındaki sandalyenin sahibiyim...

Bazen ürkek, bazen korkaktır yüreğim...

İncitmekten ve incinmekten haz etmeyen,

Kırılgan yüreğimin tamiri zor olan...

Kadınım ben; çiçekleri severim...

Sabahları sevgiyle su veririm onlara...

Hepsine isimler koyarım.

Onlarda evlattır bana... Sevgiyle bakar gözlerim onlara...

Elbiselerimi çiçekli seçmem bundandır...

Kadınım ben; anneyim, bacıyım, kardeşim...

Bazen dost, arkadaş, bazen sevgiliyim, cananım...