Ben İrem. 1997 yılında Ankara da doğdum. 11 aylıkken yüksek ateş geçirdim ve bedenimde bazı yerlerimi kullanılamaz hale geldim. Şu an bedensel engelliyim. Hayat o kadar zor ki ama hiçbir zaman pes etmedim. Yaşamaktan her zaman zevk aldım. Allah’a(cc) her zaman şükrettim. Belki bedenim sağlam değildi ama zeki bir kızdım. Kimse bunu fark etmek istemedi. Beni her zaman aşağıladılar. Kötü laf ettiler. Dalga geçtiler ve ağzımı açıp bir şey söyleyemedim. Korktuğumdan değil ben konuşamıyorum. Evet, doğumdan on bir ay sonra konuşma yeteneğimi ve sol kolumu kullanamadım. Çocukken her şey güzeldi. Ama büyüyüp genç kız olunca her şey değişti. Düşünsenize arkadaşlarınız her zaman sizden utanıyor ve onlar gibi olmadığınızı sürekli size hatırlatıyorlar. Tek birey olarak birey yapamıyorum. Annem, babam doğal olarak bir genç kızın hele de benim gibi bireyin dışarı çıkmasından korkuyordur. Saldırıya açık bir pozisyonda olduğum için. Anneme binlerce sevgiler olsun. Beni diğer evlatlarından asla ayırt etmedi. Normal bir genç kız gibi davrandı. Annem olmasa ne yapardım bilemiyorum. Her işime koşuyor bana yardımcı oluyor. Şimdi ise lise yıllarıma gelelim. Dört yıl koskoca dört yıl…

Benim için o kadar zordu ki ama Seyit hocam bir başkaydı. Beni diğer öğrencileri gibi görüyor ve her zaman başarılı olacağıma inanıyordu. Bana birçok kez yardımcı oldu. Ve öyle böyle liseden mezun oldum. Bunların hepsini Seyit hoca sayesinde başardım. Ona minnettarım. Benim dünyama bir ışık oldu.

Liseden sonra neler mi yaptım. Yüzme kursuna yazıldım. Kendi çabalarımla. Aileme yük olmak istemiyordum. Bende başarabilirdim. Ve sol kolumu oynatamamama rağmen başarılı bir yüzücü oldum. Şu an tedavim devam ediyor. Belki bir gün bende koşabilirim.

Hayat normal giderken yani normal dediğim her gün aşağılandığım, hakarete uğradığım kavga ettiğim vs. sonra Bahar’la tanıştım her gün gezdiğim dolaştığım biri haline geldi. Çok iyi bir arkadaşlık kurduk. Onun yanında kendimi mutlu ve genç bir kız olarak hissediyorum. İlk defa onunla gezdim, yedim, içtim, eğlendim, ağladım, güldüm. İyi ki tanımışım.

Ufak tefek yazılar yazıyorum. Sonra aklıma haber yazmak geldi. Yazı yazıyorum ama TDK ’ya uygun yazamıyorum. Bahar’dan yardım istedim ve o da seve seve kabul etti. İşte bende be maceraya böylelikle atıldım.

Engelli olmayı biz seçmedik. Ve unutmamamız gereken bir bilgi var. Her birey bir engelli adayıdır. Biz özel insanlarız. Ben yine şanslıyım. Bazı aileler çocuklarına hayvanmış gibi davranıyorlar. Neden aileler diğer çocuklarına davrandığı gibi değil. Neden özel aktivite yapmıyorlar. Gezmiyorlar. Dolaşmıyorlar. Elinden tutup sen benim evladımsın demiyor. Engelli çocukların birçoğu evde kapalı bırakılıyor. Bizim bir suçumuz yok. Allah (cc) böyle olmamızı istedi. Bazı aileler engelli bebeklerine sahip çıkmıyor onları terk ediyor. Bebek büyüyor ve annem babam nerde diye sordukları zaman gerçekleri öğrenip hayatı alt üst oluyor. Psikolojileri bozuluyor. Ne var sanki özel çocuklarını bırakmayıp onlarla mutlu olmayı deneseler. Asıl darbeyi kardeşten alıyorsun. En yakının seninle dalga geçiyor ve seni adam yerine koymuyor. Utanıyor görmezden geliyor. En acısı da bunlar. Bazı engelli çocuklar okula gitmiyor. Neden okula göndermiyorlar. Ne var sanki engelliyse zaten okuyamazlar diyorlar. Özel çocuklara sorumluluk vermeleri gerekiyor. “kızım”, “oğlum” sen yaparsın deseler emin olun çok mutlu olurlar.

Sizden tek ricam evlatlarınıza güvenin ve onları tek başlarına bir şeyler yapabileceklerine inanın lütfen. Tek dileğim bu. Engelli çocuklara kız, erkek demeden cinsel istismarda bulunuyorlar. Ve utandıkları için polise, ailelerine söyleyemiyorlar. Söyleseler aileler katil olur. Neden sessiz kalıyor her ne sonuç olacaksa olsun. Ve o insanlar cezasız sualsiz sokakta geziyorlar. Bazı aileler çocuklarına yakın değil. Âşık olurlarsa söyleyemezler. Neden engelli çocuklarına ilgi gösterilmiyor. Özel çocukların duygusu yok sanıyorlar biz de insanız sizler gibi. Normal insanlar âşık olur kızmazlar biz âşık olursak cümle âleme olay olur. Özel çocuklar neden doktor olamıyor. İstediği bölümde neden okutulmuyor. Bize azıcık yardımcı olsalar neler neler okuyacağız. Devlet neden özel çocuklara sadece memur olma hakkı tanıyor. Neden mühendis, öğretmen vs. olamıyoruz.

Engellilerinde hayalleri vardır. Bizi en çok üzen bizi salak yerine koyup yardımcı olmak için söz verirler sonra yapmazlar. Evet, kimse bana inanmıyor ama ben bunları başarıp ünlü olacağım. Bizler eğer hayallerimizden vaz geçersek yapacak bir şeyimiz kalmaz ve ölürüz. Genellikle çok acı çekiyoruz. Kimsenin bizi önemsediği yok. Ülkemin benden bahsetmesini istiyorum. Bir engelli yapamaz değil de nasıl da yaptı demelerini istiyorum.