şiir… taptaze bir bahar gibi… onu var kılan, şairin yaratıcı ruhundan doğan güçlü imgeler. müzikteki ezgiselliğin sözcüklere yansıması,  Neruda’nın dediği gibi bir şarkı olmasındandır belki de şiirin… içinde yolumuzu kaybedip sonra kendimizi bulduğumuz bir yer. yaşamın içindeki an / lardan yüreğimize akan coşkun bir ırmak… I- ...sen ey ruhu -deniz- yüreği -kara- olan çocuk şiirin son dizesinde kalmış bedenin ellerin  / bir yaz gününden hâlâ ağustos kokar II- gözlerinde biraz nem biraz hüzün biraz da birikmiş yıldızlar kutsal bir prizmadan dağılmışsın evrene - ahkerler değiyor-  diye narin tenine anne tınısını içine bırakmışsın sen eylül olmalısın ey çocuk eylül olmalısın dünya yıkılmış sen altında kalmışsın  III- ah çocuk nedir bu  yaşamındaki   paradokslar baharları-kışları tekrarlatan saçlarında biraz yağmur biraz rüzgâr biraz da karlar yaralanıyorsun yaşadıkça bir yer olmalı sana / matemden  uzak / çepeçevre gülistan IV- ve dizlerin kanadıkça düğüm düğüm olur için oysa sen gülmelisin gamzelerinle - solgun bir yüz / ürkek / -gibi-  darağacında- yakışmaz  bakışına V- ah bir de düşlerin var senin / çocuk düşlerin / gecenin ela renginde avuçlarında irem zaman  çok mu hızlı götürmüş seni ondan mı dönemeyişin geriye VI- ama bilmelisin öylesine bilge ki  bakışın kalmazsın pürtelaş içinde sen kendinde kanarsın güneş dağlarda poyraz erguvanlarda sen kimseyi incitmezsin ondandır  duruluğu sözlerinin VII- ...sen ey bağrında çiğdemler açan çocuk cemreler kopar  gülüşünden gülüşün tropikal ..ve  ellerin / bir yaz gününden hâlâ ağustos kokar ferda balkaya çetin